نادیا انجمن (۱۳۵۹ - ۱۳۸۴ برابر با ۵ نوامبر ۲۰۰۵)، از شاعران جوان افغان بود که به سرایش غزل و شعر نو می‌پراخت و عضو انجمن ادبی مخفی کارگاه سوزن طلایی در زمان طالبان بود. شوهر نادیا، او را از شرکت در جلسات مشاعره و نقد ادبی که در انجمن ادبی هرات برگزار می‌شد باز می‌داشت... او در سال ۲۰۰۵ به دلیل ضرب و شتم توسط شوهرش کشته شد!.
نیست غمخوار مرا در همه دنیا که بنازم چه بگریم، چه بخندم، چه بمیرم، چه بمانم
نیست شوقی که زبان باز کنم، از چه بخوانم من که منفور زمانم، چه بخوانم، چه نخوانم
من که منفور زمانم، چه بخوانم چه نخوانم
| ||
|
چه بگویم سخن از شهد، که زهر است به کامم
|
وای از مشت ستمگر که بکوبیده دهانم
| |
|
نیست غمخوار مرا در همه دنیا که بنازم
|
چه بگریم، چه بخندم، چه بمیرم، چه بمانم
| |
|
من و این کنج اسارت، غم ناکامی و حسرت
|
که عبث زاده‌ام و مهر بباید به دهانم
| |
|
دانم ای دل که بهاران بود و موسم عشرت
|
من پربسته چه سازم که پریدن نتوانم
| |
|
گرچه دیری است خموشم، نرود نغمه ز یادم
|
زان که هر لحظه به نجوا سخن از دل برهانم
| |
|
یاد آن روز گرامی که قفس را بشکافم
|
سر برون آرم از این عزلت و مستانه بخوانم
| |
|
من نه آن بید ضعیفم که ز هر باد بلرزم
|
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر