((هنوز اثارشکنجه بر بدن ما بود، زمانی که فاحشه های مغزی به تبلیغ انتخابات ملاها پرداختند.))

و زمانی که فاحشه های مغزی 
با عکس ها ی جلادان به خیابان ها ریختند
و شعار سر دادند...
هنوز نگاه ندا در تمام خیابان های تهران،
آکنده بود
و ترانه  در آتش می سوخت
و هیچکس برای کشته شدگان کهریزک
محاکمه نشده بود!...

آه... و ما مردم،
به لقمه نانی به لقمه نانی...
شرافت زندانیان سیاسی را فروختیم
و با قدم هایی خونین
از انبوه جنازه های جانباختگان انتخابات قبلی
چون موجودی حقیر 
گذر کردیم!...

و تمام راه و تمام راه فراموش کردیم
که شیشه های نوشابه، در شکنجه گاه ها،  بی صبرانه،
 انتظار ما و کودکانمان را خواهند کشید...

آه ما مردم، ما مردم ...
هرگز به کودکان فردا نیندیشیدیم!

(شکوه بختیاری)